პუბლიკაცია ეხება ორ მეზობელი სახელმწიფოს დიპლომატიური ურთიერთობის ამსახველი დოკუმენტის - 1920 წლის 7 მაისს დადებული საზავო ხელშეკრულების 100 წლისთავს.

„რუსეთში ბევრმა ისტორიკოსმაც კი არ იცის ამ დოკუმენტის არსებობა, საქართველოში კი 1920 წლის 7 მაისის ხელშეკრულება არა მარტო ახსოვთ, არამედ ქართული პოლიტიკური ელიტა მას პოლიტიკური მიზნების მისაღწევადაც იყენებს. იმიტომ, რომ დოკუმენტში ორი სახელმწიფოს ტერიტორიის გამმიჯნავი სახელმწიფო საზღვრებია დაფიქსირებული და ამ საზღვრების თანახმად, აფხაზეთი და „სამხრეთ ოსეთი“ საქართველოს მიეკუთვნება“, - აღნიშნულია სტატიაში.

„1990 წელს ეს ხელშეკრულება არგუმენტადაც კი იქნა გამოყენებული საბჭოთა კავშირის შემადგენლობიდან საქართველოს სსრ-ის გამოსვლის თაობაზე. იმ პერიოდში ამ საკითხზე სპეციალური კომისიაც მუშაობდა, რომელმაც დაადგინა, თუ როგორ მუხანათურად და მზაკვრულ-ვერაგულად მოექცა რუსეთი საქართველოს.

რა თქმა უნდა, არიან ისინიც, რომლებიც თვლიან, რომ ძველი ხელშეკრულებები უკვე „მაკულატურად“ არიან გადაქცეულნი, მაგრამ განა შეიძლება მაკულატურა იყოს 1649 წლის რაინ-ვესტფალიის ხელშეკრულება, რომელმაც საერთაშორისო სამართალში ახალი პრინციპები შემოიტანა? თუნდაც იგივე საზღვრების აღიარების საკითხში. ამიტომაც ქართული მხარე თვლის, რომ 1920 წლის 7 მაისი ხელშეკრულება რუსეთთან დამოკიდებულებაში მნიშვნელოვანია და არაა გამორიცხული, რომ მისი მთავარი პრინციპი - ტერიტოიული მთლიანობისა და საზღვრების ურღვევობა - სხვადასხვა საერთაშორისო ფორუმებზე იქნება წამოყენებული თბილისის მიერ“, - ნათქვამია სტატიაში.

პუბლიკაციის დასასრულს აღნიშნულია, რომ თავის დროზე რუსი ბოლშევიკები ამ დოკუმენტს „სამარცხვინო ხელშეკრულებად“ თვლიდნენ (ბრესტის ხელშეკრულების ანალოგად) და მას დროებითად მიიჩნევდნენ, რაც 1921 წლის თებერვალში დადასტურდა კიდეც.

მოამზადა სიმონ კილაძემ

წყარო: https://www.sovsekretno.ru/articles/pokhabnyy-mir/